ไทยมาตั้งแต่พระยามังราย ได้ทรงสร้างขึ้น เมื่อ พ.ศ. 1839 และเมืองเชียงใหม่ได้มีวิวัฒนาการสืบเนื่องกันมาในประวัติศาสตร์ มีฐานะเป็นนครหลวงอิสระที่ปกครองโดย กษัตริย์ราชวงศ์มังราย เมื่อถึงคราวหนึ่งเชียงใหม่เคยเสียเอกราชให้แก่กษัตริย์พม่า จึงเคยเป็นประเทศเอกราชและมีสถานะเป็นเมืองขึ้นที่ตกอยู่ภายใต้การปกครองของพม่านานร่วมสองร้อยปี ส่งผลให้เราได้รับวัฒนธรรม ประเพณีจากทางฝั่งพม่า นอกจากนี้ยังมีการรับเอาอาหารหรือวิธีการปรุง การถนอมอาหาร รวมไปถึงวัตถุดิบเครื่องปรุงที่ใช้ประกอบอาหาร เป็นการผสมผสานระหว่างไทยกับพม่าอย่างลงตัว อีกทั้งยังมีการรับเอาอาหารจากชาติพันธุ์อื่นที่อพยพมายังเมืองล้านนา ก่อให้เกิดความหลากหลายทั้งทางวัฒนธรรม การแต่งกายและการใช้ชีวิต

มาจนถึงสมัยพระบาทสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ได้ทรงทำการขับไล่พม่าออกไปจากเชียงใหม่และเมืองเชียงแสนได้สำเร็จ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชสถาปนาพระยากาวิละเป็นเจ้าเมืองเชียงใหม่ ในฐานะ เมืองประเทศราชของกรุงเทพมหานคร และในปัจจุบันจังหวัดเชียงใหม่ ถือเป็นจังหวัดที่มีความหลากหลากทางเชื้อชาติ โดยมีกลุ่มชาติพันธุ์หรือชนกลุ่มน้อย โดยอาศัยอยู่ทางตอนบนของภาคเหนือประมาณ 5% ซึ่งแบ่งเป็น 6 กลุ่ม คือ ลีซอ มูเซอ ม้ง กะเหรี่ยง เย้า อาข่าและยังมีชนกลุ่มน้อยที่ได้อพยพมาจากอย่าง ไทใหญ่  ส่วนชาวล้านนา หรือที่เรียกว่า คนเมือง จะอาศัยอยู่กระจายทั่วจังหวัดเชียงใหม่ ส่งผลให้เกิดเป็นสังคมนำมาซึ่งความแตกต่างทางวัฒนธรรมการใช้ชีวิต วัฒนธรรมการกิน การรักษาโรคที่มีการนำภูมิปัญญาดั้งเดิมมาใช้ในการรักษา และนอกเหนือจากการใช้สมุนไพรเป็นยาแล้ว ชาวล้านนายังใช้สมุนไพร มาเป็นส่วนหนึ่งในการประกอบอาหาร โดยจะให้สมุนไพรเป็นตัวเพิ่มรสชาติของอาหาร หรือนำมาทำเป็น เครื่องปรุง เพื่อให้อาหารมีรสชาติที่เข้มข้นและจัดจ้าน เช่น มะแขว่น ส้มป่อย ขี้เหล็กและถั่วเน่า  ตลอดจนกาลเวลาผ่าไปอาหารของเชียงใหม่เกิดความหลากหลายมากขึ้น ทั้งอาหารเมือง อาหารชนเผ่า หรือแม้กระทั่งอาหารไทยใหญ่ก็เป็นที่นิยมอย่างมากในปัจจุบัน